غزل شماره 60

روزها فکر من اینست و همه شب سخنم 

که چرا غافل از احوال دل خویشتنم 

از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود

به کجا میروم آخر ننمایی وطنم 

مانده ام سخت عجب کز چه سسب ساخت مرا 

با چه بودست مراد وی از این ساختنم 

مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک

چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم 

من به خود نامدم اینجا که به خود بتاز روم 

آنکه آورد مرا باز برد تا وطنم